Het voorbije weekend bestond naar ons gevoel uit net iets teveel afscheid nemen, maar we hielden ons sterk. Vrijdag trokken we alle vier met een dubbel gevoel naar school om onze leerlingen te bedanken voor de onvergetelijke tijd. Hoewel de kinderen ons tijdens de les af en toe wel tot de wanhoop dreven, kunnen we ondertussen niets anders dan ze stuk voor stuk doodgraag zien. Ook de collega’s verdienden wel een stevige bedanking voor hun gastvrije onthaal, dus werden ze na schooltijd getrakteerd op een waar koekjesfestijn.

Op zondag was de compound van Jolien en Leentje aan de beurt. We versierden het binnenplein met bloemenslingers en ballonnen, en onze grote broers installeerden zelfs een gigantische muziekinstallatie. Hoewel het uitvallen van de elektriciteit ons af en toe parten speelde slaagde we er na uren bakken toch in alle bewoners en vrienden van een portie wafels en pannekoeken te voorzien. Zowel de kleinste kinderen als de oudste volwassenen gaven zich volledig op de ‘dansvloer’. Het feest was echt geslaagd, maar dat maakte het vertrek er voor Astu en Hadi uiteraard niet gemakkelijker op…

Ons weekend bestond echter niet volledig uit feesten. Ook al zit onze stage er op, er werd nog heel wat gewerkt. Zaterdagmorgen stonden Leentje en Jolien vroeg op om de Nyodema-schoolmuur een nieuw likje verf te geven. Gelukkig kregen ze al snel hulp van Ann-Sopie, Marie, Mick, Jeroen, broer Abdou en collega Alagie, want het werkje viel duidelijk niet te onderschatten. We jaagden er liters verf en ontelbare penselen door, stonden urenlang in de brandende zon, en strompelden uiteindelijk moe gewerkt naar huis. Je hoorde ons echter niet klagen, want het resultaat mag er echt wel zijn! (Al zeggen we het zelf  )

Deze week besloten we het land wat verder te gaan verkennen. We vertrokken in alle vroegte naar Janjanbureh, en hoewel we op een zware tocht voorbereid waren verliep de reis tamelijk vlekkeloos. We wisten een goedkope taxi te regelen en hadden een vlotte Ferryverbinding. De vijf-uur-durende rit in de sevenseat was echter een ander paar mouwen: volledig bedolven onder de trekrugzakken deden we verwoede pogingen eens een andere positie aan te nemen. Alsof de hitte die dag nog niet ondraaglijk genoeg was, deden de warme luchtstromen die uit te ramen kwamen er nog een schepje bovenop. Gelukkig waren wij volledig overdonderd door ‘the real Africa’ dat we doorkruisten: dorre velden, kuddes wilde geiten en alleenstaande strooien hutjes.

In het Camp aangekomen bleken we zelf te overnachten in zo’n hutje, waar de aapjes enthousiast rond drentelden. We bezochten de compound van een gastvrije familie, en vertrouwden –zoals de tradititie dat wil- onze diepste wensen toe aan een stenencirkel. Ook in de Arabische school namen we een kijkje. De volgende dag brachten we maar liefst 10 uren door op het water, in de hoop de nijlpaarden te spotten. Een dag later keerden we uitgeput maar voldaan huiswaarts. De terugrit verliep een stuk sneller, iets wat we alleen maar konden toe juichen.

Dit is ons laatste blogbericht doordat we jammer genoeg zondag terugkeren naar België. We willen iedereen bedanken die wekelijks ons avontuur mee hebben gevolgd op deze blog. Wij hebben allemaal een prachtige tijd in Gambia beleefd. Hopelijk hebben we jullie een stukje kunnen laten meegenieten van dit prachtige land….

We zullen het kleine landje Gambia enorm missen!

Dit zal wellicht een van onze laatste berichtjes zijn op deze blog. Alvast heel erg bedankt om ons te volgen! De afgelopen week hebben we weer heel wat meegemaakt.

Dit weekend kwamen de Kadjendo-vrienden logeren in de compound, ambiance verzekerd. Gedurende 2 dagen genoten Marie en Ann-Sophie net als Leen en Jolien met volle teugen van ‘the real African experience’.

Na een vol maar ontspannend weekend begonnen Jolien en Leentje vol nieuwe energie aan hun jammergenoeg laatste week in Nyodema Nursery School. Vanuit de school kwam de vraag om iets te doen rond verkeer, want vele kleine kindjes komen elke morgen alleen te voet naar school. Het verkeer is hier ook stukken anders dan bij ons: de auto’s rijden heel snel en houden niet in voor voetgangers. In combinatie met kleuters die zonder te kijken de straat over rennen zorgt dat voor gevaarlijke situaties! Enkele weken geleden werd er zelfs een kindje uit onze school aangereden aan de ‘junction’, het drukste kruispunt hier. We staken dan ook onze koppen bij elkaar om hier iets tegen te ondernemen. We voorzagen een handpop van enkele bebloede verbanden, en ‘Sammy the save dog’ was geboren. Hij had ook een ongeluk gehad door onvoorzichtig over te steken en ontdekte samen met de kinderen hoe het beter kan. Met elke van de 5 klassen speelden we een toneeltje, zongen we het zelfgeschreven ‘Cross the street’-lied, oefenden we op een verkeersparcours en zetten we ook alles in praktijk aan de ‘junction’. We hebben het gevoel dat de kindjes hier zeker iets van opgestoken hebben en glunderen van trots als we hen buiten de schooluren op een veilige manier zien oversteken.
Gisterenmiddag en -avond hebben we op het kruispunt trouwens 2 muurschilderingen gemaakt om ook de automobilisten wakker te schudden met de slogans : ‘Slow down, you’re close to our school!’ – ‘Be carrefull, we cross the street!’. Het resultaat mag gezien worden .

Ook in de the Swallow is er de voorbije twee weken veel gebeurd. Vorige week stonden Ann-Sophie en Marie beiden in de blue class, om samen heel wat Engelse testjes af te leggen. Zo konden ze zich ook wat meer toespitsen op de bachelorproef en kijken hoe de kinderen het hier eigenlijk doen op vlak van de Engelse taal.

Deze week mochten Ann-Sophie en Marie ook samen lesgeven in de yellow klas (eerste en tweede leerjaar). Dit doordat de hoogzwangere leerkracht Suwaibatou naar het ziekenhuis moest op controle. Dit was voor ons ook een superervaring. Dit vooral doordat het eens een andere leeftijd was en zo ook goed de overgangsfase tussen het derde kleuter en eerste leerjaar konden zien. Deze week moesten de kinderen ook examens afleggen, zo konden we ook eens zien hoe een examenperiode er hier aan toe gaat.

Voor de rest van de week staan nogal wat feestjes op het programma. Vrijdag organiseren we op school een afscheidsfeestje voor de kindjes, en na schooltijd houden we ook nog een Teachers party om onze fantastische collega’s vaarwel te wensen. Vrijdagavond sluiten we af met een echte cocktailparty in the guesthouse en op zaterdag brengen Hadi en Astu hun laatste avond door in de compound. Om onze familie te bedanken voor deze onbeschrijflijke ervaring houden we op zondag een onvervalste Belgische wafelenbak!
Volgende week staan er alvast een paar leuke uitstappen op het programma, om nog wat verder het mooie Gambia te ontdekken.
We worden eerlijk gezegd wel een beetje emotioneel bij al dat naderende afscheid, hopelijk zullen de tranen niet al te rijkelijk vloeien…

Op woensdag was het –nog meer dan gewoonlijk- erg moeilijk om iets met de kinderen aan te vangen. Er hing iets in de lucht, zoveel was zeker. Ook de leerkrachten praatten over niets anders dan Marching Day, en waren duidelijk bloednerveus. Er werd dan ook maar besloten de lessen een uurtje eerder te laten stoppen, zodat de kleuters en hun ouders alle tijd hadden om de uniformen te wassen, passende accessoires op de kop te tikken, en als kers op de taart het haar van de kindjes in orde te brengen.

’s Avonds waren we uitgenodigd op het jaarlijkse ‘camp’ in The Swallow. Normaalgezien enkel voor leerkrachten, maar zelfs de Nyodema-crew en de guesthouse-family waren dit keer van harte welkom. We aten lekker en veel, verkleedden ons volgens thema ‘crazy’ (wegens gebrek aan verkleedkledij werd het een bikini boven onze kleren, maar blijkbaar is dat hier nog origineel) en dansten en zongen rond het kampvuur. Toen het om halftwaalf bedtijd was, konden we echter niet aan de strikte planning van Fatou, de directrice, ontsnappen. Stel je voor dat de leerkrachten er vermoeid zouden uitzien op Marching Day!
Eerlijk gezegd zullen de tubabs hen daar wel wat in hebben teleurgesteld, want de nacht werd erg slapeloos. Op de grond slapen, in een veel te hete kamer en omringd door snurkende teachers, we zijn er blijkbaar niet al te goed tegen bestand.

De volgende morgen was de spanning te snijden. We trokken onze Afrikaanse outfits –in de kleuren van het schooluniform- aan en waren best trots op onszelf. Op school aangekomen stonden alle moeders met hun blinkende kindjes ons op te wachten. Heel eventjes viel onze mond open van verbazing. Jongens en meisjes die normaal zelfs hun neus snuiten in hun vlekkerig schooluniform, droegen nu een smetteloos jurkje of hemdje, witte sokjes en glimmende schoenen. Van overal kwamen de bloemen- en zeepgeurtjes ons tegemoet, maar de kapsels waren toch echt wel het hoogtepunt. De meisjes hadden stuk voor stuk uren stilgezeten om met de meest originele variant op de gebruikelijk vlechtjes te komen opdagen. Pareltjes, linten, schelpen, bloemen, veiligheidsspelden tot zelfs snoepjes prijkten op hun trotse hoofden.

De rit naar het stadium was hilarisch. Bustaxi’s werden nokvol kinderen geladen, met nog enkele teachers erbij gepropt. Ze tellen bleek onmogelijk, maar er moeten er toch zo’n 50 per busje geweest zijn. In het stadium aangekomen (de uniformen werden al wat stoffig en bevlekt), bleken we lang te moeten wachten in de brandende zon. Geen nood, teacher Hadi en Astu animeerden de kinderen met originele varianten op de klassieke marching-pas, terwijl Marie en Ann-Sophie de dorstigen te drinken gaven. Toen het eindelijk zover was, waren de kleutertjes helemaal uitgeput. Toch gaven ze het beste van zichzelf en marcheerden ze enthousiast het hele stadium rond. Iedereen was apetrots, en de tubabs in de tribune (Jeroen en Camille) zagen dat het goed was.
Met halfgescheurde en vettige uniformen, bekraste schoenen en ontbrekende pareltjes in hun kapsels, propten de kinderen zich opnieuw in de bestelwagentjes. Nog lang niet moe, zo bleek uit de liedjes die ze enthousiast zongen. Wij moesten na thuiskomst echter echt wel eventjes bekomen en een liter of 3 water naar binnen spelen om ons vochtgehalte weer op peil te brengen.

Veel recuperatietijd kregen we niet, want we hadden nog een verrassing waar te maken. Terwijl Bert en Camille de laatste hand aan hun valiezen legden en nog enkele souvenirs insloegen, snelden wij naar de supermarkt en terug om de nodige ingrediënten. Zo konden we hen een half uur voor hun vertrek een overheerlijke bananasplit onder de neus schuiven. Nooit eerder genoten ze zo van een ijsje.
Het afscheid zelf was stukken minder. Met een krop in de keel zwaaiden we de taxi uit, en daarna werd het plots erg stil. Het vertrek van Camille en Bert doet ook ons afscheid akelig dichtbij komen. Aangezien hier eeuwig blijven wel een wens maar geen optie is, hebben we dan ook unaniem afgesproken onze 2 laatste weken hier zo mooi mogelijk te maken!

5 maart 2010

Na alweer een erg gevarieerde schoolweek, gaan we er dit weekend met zijn allen tussenuit. De bestemming: een paradijselijk verlaten eiland waar we in volledige afzondering voldoende zullen relaxen om de 2 resterende weken stage met nieuwe energie in te gaan. Uiteraard kunnen we niet vertrekken voor we onze trouwe volgers nog even van een update voorzien.

Naast het vele trainen voor het marcheren (Marching Day is verzet naar volgende donderdag, dus krijgen we wat extra oefentijd), ging het schoolleven voor ons gewoon verder. Hoe ergerlijk het soms ook mag zijn dat deze kinderen geen regels kennen, ze slagen er toch dag na dag in ons compleet in te palmen met hun guitige glimlachjes, fantastische zang- en danskunsten en schattige uitspraken!

Op dinsdag trokken we naar Kembudjeh, om de lagere school waar Camille en Bert les geven te bezoeken. Hoewel het dorpje op 2 uur reisafstand ligt, was het die trip wel waard. We kregen een school te zien die in vergelijking met Nyodema en The Swallow echt gigantisch is. Na een rondleiding op het domein en verwelkoming in alle klassen, observeerden we een ietwat vreemde les ‘social environment’ waarin mister Bert geslaagde en levensechte imitaties van dierengeluiden neerzette, tot grote hilariteit van zijn leerlingen. Na een blitsbezoek aan de compound van Camille en Bert, zetten we de terugtocht in. We maakten nog een kleine tussenstop in een craft market, waar we ons volledig lieten gaan en volop souvenirs insloegen. Thuisblijvers, verwacht jullie maar aan enkele prachtige cadeaus!

Donderdagavond was de langverwachte ‘Belgian night’ in de compound van Leentje en Jolien. Marie, Anso, Mick, Jeroen, Peter en Lotte schoven met hooggespannen verwachtingen hun voeten onder tafel om een gigantische schaal lang gemiste frietjes met kip te verorberen. Het was nog nooit zo stil geweest aan tafel, en toch was het een erg gezellig avondje. Alle kinderen waren op hun paasbest gekleed en haalden hun charmes boven om aan die bende tubabs te bewijzen dat hun ‘sisters’ niet gelogen hadden toen ze vertelden hoe schattig ze waren. De ster van de avond was Basecu, de drie maanden oude baby die hier elk toekomstig moeder- en vaderhart sneller doet slaan.


10 maart 2010

Toen we vlak voor ons vertrek vorig blogbericht wilden posten, bleek er geen elektriciteit te zijn. Dat gebeurt hier wel geregeld, dus kleven we er gewoon dit stukje bij.

We hebben er een heel geslaagd weekend op zitten. Zaterdagmorgen vertrokken we nog voor zonsopgang Banjul om daar de overvolle ferry te nemen richting Barra. Wie heaven on earth wil bereiken, moet er blijkbaar wel die grote oversteek voor over hebben. Op het eiland aangekomen genoten we van de rust, hangmatten, zon, zee (met net iets stevigere golven dan we aankonden) en het overheerlijke eten. In de namiddag trokken we erop uit richting enkele dorpjes. Daarvoor doorkruisten we eerst de hele mangrove, en opnieuw schudden we ontelbare handen. Die avond genoten we nog lang na rond een zelfgemaakt kampvuur op het strand.

Op zondagmorgen werden we wakker met niets dan de stilte. Na een ietwat bizar ontbijt (de mieren zaten in het brood gebakken) maakten we ons alweer op voor een fikse wandeling. Het kostte ons 3 uur, maar uiteindelijk slaagden we er toch in de grens met Senegal over te steken en ook een stukje van dat prachtland te verkennen. Het smaakte duidelijk naar meer, de verwachtingen voor onze laatste week zijn dan ook hoog gespannen! Na een late lunch zetten we de terugtocht in, en mits de nodige tegenslagen konden we tegen middernacht opnieuw in ons vertrouwde bedje kruipen. It was nice!

Naast enkele ‘gewone’ schooldagen, zit ook de generale repetitie voor de langverwachte Marching Day erop. ‘Slechts’ 12 scholen deden mee, maar tegen alle verwachtingen in gaf het gemarcheer ons toch een kleine kick. Teacher Astu (Leentje) en teacher Hadi (Jolien) animeerden de kinderen met de backward march en enkele competitieve kreten, terwijl teacher Marie als enige tubablerares haar bende Swallow-kleuters volledig de baas kon. Ondertussen hield Ann-Sophie in haar eentje de allerkleinsten van de red class bezig, voor hen is het marcheren nog net iets te moeilijk. Nu onze Afrikaanse klederdracht ook helemaal klaar is, zien we komende donderdag volledig zitten! Om de lange wachttijd voor dit blogbericht goed te maken, zullen we dan ook ons best doen jullie snel van een verslag te voorzien…