Het voorbije weekend bestond naar ons gevoel uit net iets teveel afscheid nemen, maar we hielden ons sterk. Vrijdag trokken we alle vier met een dubbel gevoel naar school om onze leerlingen te bedanken voor de onvergetelijke tijd. Hoewel de kinderen ons tijdens de les af en toe wel tot de wanhoop dreven, kunnen we ondertussen niets anders dan ze stuk voor stuk doodgraag zien. Ook de collega’s verdienden wel een stevige bedanking voor hun gastvrije onthaal, dus werden ze na schooltijd getrakteerd op een waar koekjesfestijn.

Op zondag was de compound van Jolien en Leentje aan de beurt. We versierden het binnenplein met bloemenslingers en ballonnen, en onze grote broers installeerden zelfs een gigantische muziekinstallatie. Hoewel het uitvallen van de elektriciteit ons af en toe parten speelde slaagde we er na uren bakken toch in alle bewoners en vrienden van een portie wafels en pannekoeken te voorzien. Zowel de kleinste kinderen als de oudste volwassenen gaven zich volledig op de ‘dansvloer’. Het feest was echt geslaagd, maar dat maakte het vertrek er voor Astu en Hadi uiteraard niet gemakkelijker op…

Ons weekend bestond echter niet volledig uit feesten. Ook al zit onze stage er op, er werd nog heel wat gewerkt. Zaterdagmorgen stonden Leentje en Jolien vroeg op om de Nyodema-schoolmuur een nieuw likje verf te geven. Gelukkig kregen ze al snel hulp van Ann-Sopie, Marie, Mick, Jeroen, broer Abdou en collega Alagie, want het werkje viel duidelijk niet te onderschatten. We jaagden er liters verf en ontelbare penselen door, stonden urenlang in de brandende zon, en strompelden uiteindelijk moe gewerkt naar huis. Je hoorde ons echter niet klagen, want het resultaat mag er echt wel zijn! (Al zeggen we het zelf  )

Deze week besloten we het land wat verder te gaan verkennen. We vertrokken in alle vroegte naar Janjanbureh, en hoewel we op een zware tocht voorbereid waren verliep de reis tamelijk vlekkeloos. We wisten een goedkope taxi te regelen en hadden een vlotte Ferryverbinding. De vijf-uur-durende rit in de sevenseat was echter een ander paar mouwen: volledig bedolven onder de trekrugzakken deden we verwoede pogingen eens een andere positie aan te nemen. Alsof de hitte die dag nog niet ondraaglijk genoeg was, deden de warme luchtstromen die uit te ramen kwamen er nog een schepje bovenop. Gelukkig waren wij volledig overdonderd door ‘the real Africa’ dat we doorkruisten: dorre velden, kuddes wilde geiten en alleenstaande strooien hutjes.

In het Camp aangekomen bleken we zelf te overnachten in zo’n hutje, waar de aapjes enthousiast rond drentelden. We bezochten de compound van een gastvrije familie, en vertrouwden –zoals de tradititie dat wil- onze diepste wensen toe aan een stenencirkel. Ook in de Arabische school namen we een kijkje. De volgende dag brachten we maar liefst 10 uren door op het water, in de hoop de nijlpaarden te spotten. Een dag later keerden we uitgeput maar voldaan huiswaarts. De terugrit verliep een stuk sneller, iets wat we alleen maar konden toe juichen.

Dit is ons laatste blogbericht doordat we jammer genoeg zondag terugkeren naar België. We willen iedereen bedanken die wekelijks ons avontuur mee hebben gevolgd op deze blog. Wij hebben allemaal een prachtige tijd in Gambia beleefd. Hopelijk hebben we jullie een stukje kunnen laten meegenieten van dit prachtige land….

We zullen het kleine landje Gambia enorm missen!

Dit zal wellicht een van onze laatste berichtjes zijn op deze blog. Alvast heel erg bedankt om ons te volgen! De afgelopen week hebben we weer heel wat meegemaakt.

Dit weekend kwamen de Kadjendo-vrienden logeren in de compound, ambiance verzekerd. Gedurende 2 dagen genoten Marie en Ann-Sophie net als Leen en Jolien met volle teugen van ‘the real African experience’.

Na een vol maar ontspannend weekend begonnen Jolien en Leentje vol nieuwe energie aan hun jammergenoeg laatste week in Nyodema Nursery School. Vanuit de school kwam de vraag om iets te doen rond verkeer, want vele kleine kindjes komen elke morgen alleen te voet naar school. Het verkeer is hier ook stukken anders dan bij ons: de auto’s rijden heel snel en houden niet in voor voetgangers. In combinatie met kleuters die zonder te kijken de straat over rennen zorgt dat voor gevaarlijke situaties! Enkele weken geleden werd er zelfs een kindje uit onze school aangereden aan de ‘junction’, het drukste kruispunt hier. We staken dan ook onze koppen bij elkaar om hier iets tegen te ondernemen. We voorzagen een handpop van enkele bebloede verbanden, en ‘Sammy the save dog’ was geboren. Hij had ook een ongeluk gehad door onvoorzichtig over te steken en ontdekte samen met de kinderen hoe het beter kan. Met elke van de 5 klassen speelden we een toneeltje, zongen we het zelfgeschreven ‘Cross the street’-lied, oefenden we op een verkeersparcours en zetten we ook alles in praktijk aan de ‘junction’. We hebben het gevoel dat de kindjes hier zeker iets van opgestoken hebben en glunderen van trots als we hen buiten de schooluren op een veilige manier zien oversteken.
Gisterenmiddag en -avond hebben we op het kruispunt trouwens 2 muurschilderingen gemaakt om ook de automobilisten wakker te schudden met de slogans : ‘Slow down, you’re close to our school!’ – ‘Be carrefull, we cross the street!’. Het resultaat mag gezien worden .

Ook in de the Swallow is er de voorbije twee weken veel gebeurd. Vorige week stonden Ann-Sophie en Marie beiden in de blue class, om samen heel wat Engelse testjes af te leggen. Zo konden ze zich ook wat meer toespitsen op de bachelorproef en kijken hoe de kinderen het hier eigenlijk doen op vlak van de Engelse taal.

Deze week mochten Ann-Sophie en Marie ook samen lesgeven in de yellow klas (eerste en tweede leerjaar). Dit doordat de hoogzwangere leerkracht Suwaibatou naar het ziekenhuis moest op controle. Dit was voor ons ook een superervaring. Dit vooral doordat het eens een andere leeftijd was en zo ook goed de overgangsfase tussen het derde kleuter en eerste leerjaar konden zien. Deze week moesten de kinderen ook examens afleggen, zo konden we ook eens zien hoe een examenperiode er hier aan toe gaat.

Voor de rest van de week staan nogal wat feestjes op het programma. Vrijdag organiseren we op school een afscheidsfeestje voor de kindjes, en na schooltijd houden we ook nog een Teachers party om onze fantastische collega’s vaarwel te wensen. Vrijdagavond sluiten we af met een echte cocktailparty in the guesthouse en op zaterdag brengen Hadi en Astu hun laatste avond door in de compound. Om onze familie te bedanken voor deze onbeschrijflijke ervaring houden we op zondag een onvervalste Belgische wafelenbak!
Volgende week staan er alvast een paar leuke uitstappen op het programma, om nog wat verder het mooie Gambia te ontdekken.
We worden eerlijk gezegd wel een beetje emotioneel bij al dat naderende afscheid, hopelijk zullen de tranen niet al te rijkelijk vloeien…

Op woensdag was het –nog meer dan gewoonlijk- erg moeilijk om iets met de kinderen aan te vangen. Er hing iets in de lucht, zoveel was zeker. Ook de leerkrachten praatten over niets anders dan Marching Day, en waren duidelijk bloednerveus. Er werd dan ook maar besloten de lessen een uurtje eerder te laten stoppen, zodat de kleuters en hun ouders alle tijd hadden om de uniformen te wassen, passende accessoires op de kop te tikken, en als kers op de taart het haar van de kindjes in orde te brengen.

’s Avonds waren we uitgenodigd op het jaarlijkse ‘camp’ in The Swallow. Normaalgezien enkel voor leerkrachten, maar zelfs de Nyodema-crew en de guesthouse-family waren dit keer van harte welkom. We aten lekker en veel, verkleedden ons volgens thema ‘crazy’ (wegens gebrek aan verkleedkledij werd het een bikini boven onze kleren, maar blijkbaar is dat hier nog origineel) en dansten en zongen rond het kampvuur. Toen het om halftwaalf bedtijd was, konden we echter niet aan de strikte planning van Fatou, de directrice, ontsnappen. Stel je voor dat de leerkrachten er vermoeid zouden uitzien op Marching Day!
Eerlijk gezegd zullen de tubabs hen daar wel wat in hebben teleurgesteld, want de nacht werd erg slapeloos. Op de grond slapen, in een veel te hete kamer en omringd door snurkende teachers, we zijn er blijkbaar niet al te goed tegen bestand.

De volgende morgen was de spanning te snijden. We trokken onze Afrikaanse outfits –in de kleuren van het schooluniform- aan en waren best trots op onszelf. Op school aangekomen stonden alle moeders met hun blinkende kindjes ons op te wachten. Heel eventjes viel onze mond open van verbazing. Jongens en meisjes die normaal zelfs hun neus snuiten in hun vlekkerig schooluniform, droegen nu een smetteloos jurkje of hemdje, witte sokjes en glimmende schoenen. Van overal kwamen de bloemen- en zeepgeurtjes ons tegemoet, maar de kapsels waren toch echt wel het hoogtepunt. De meisjes hadden stuk voor stuk uren stilgezeten om met de meest originele variant op de gebruikelijk vlechtjes te komen opdagen. Pareltjes, linten, schelpen, bloemen, veiligheidsspelden tot zelfs snoepjes prijkten op hun trotse hoofden.

De rit naar het stadium was hilarisch. Bustaxi’s werden nokvol kinderen geladen, met nog enkele teachers erbij gepropt. Ze tellen bleek onmogelijk, maar er moeten er toch zo’n 50 per busje geweest zijn. In het stadium aangekomen (de uniformen werden al wat stoffig en bevlekt), bleken we lang te moeten wachten in de brandende zon. Geen nood, teacher Hadi en Astu animeerden de kinderen met originele varianten op de klassieke marching-pas, terwijl Marie en Ann-Sophie de dorstigen te drinken gaven. Toen het eindelijk zover was, waren de kleutertjes helemaal uitgeput. Toch gaven ze het beste van zichzelf en marcheerden ze enthousiast het hele stadium rond. Iedereen was apetrots, en de tubabs in de tribune (Jeroen en Camille) zagen dat het goed was.
Met halfgescheurde en vettige uniformen, bekraste schoenen en ontbrekende pareltjes in hun kapsels, propten de kinderen zich opnieuw in de bestelwagentjes. Nog lang niet moe, zo bleek uit de liedjes die ze enthousiast zongen. Wij moesten na thuiskomst echter echt wel eventjes bekomen en een liter of 3 water naar binnen spelen om ons vochtgehalte weer op peil te brengen.

Veel recuperatietijd kregen we niet, want we hadden nog een verrassing waar te maken. Terwijl Bert en Camille de laatste hand aan hun valiezen legden en nog enkele souvenirs insloegen, snelden wij naar de supermarkt en terug om de nodige ingrediënten. Zo konden we hen een half uur voor hun vertrek een overheerlijke bananasplit onder de neus schuiven. Nooit eerder genoten ze zo van een ijsje.
Het afscheid zelf was stukken minder. Met een krop in de keel zwaaiden we de taxi uit, en daarna werd het plots erg stil. Het vertrek van Camille en Bert doet ook ons afscheid akelig dichtbij komen. Aangezien hier eeuwig blijven wel een wens maar geen optie is, hebben we dan ook unaniem afgesproken onze 2 laatste weken hier zo mooi mogelijk te maken!

5 maart 2010

Na alweer een erg gevarieerde schoolweek, gaan we er dit weekend met zijn allen tussenuit. De bestemming: een paradijselijk verlaten eiland waar we in volledige afzondering voldoende zullen relaxen om de 2 resterende weken stage met nieuwe energie in te gaan. Uiteraard kunnen we niet vertrekken voor we onze trouwe volgers nog even van een update voorzien.

Naast het vele trainen voor het marcheren (Marching Day is verzet naar volgende donderdag, dus krijgen we wat extra oefentijd), ging het schoolleven voor ons gewoon verder. Hoe ergerlijk het soms ook mag zijn dat deze kinderen geen regels kennen, ze slagen er toch dag na dag in ons compleet in te palmen met hun guitige glimlachjes, fantastische zang- en danskunsten en schattige uitspraken!

Op dinsdag trokken we naar Kembudjeh, om de lagere school waar Camille en Bert les geven te bezoeken. Hoewel het dorpje op 2 uur reisafstand ligt, was het die trip wel waard. We kregen een school te zien die in vergelijking met Nyodema en The Swallow echt gigantisch is. Na een rondleiding op het domein en verwelkoming in alle klassen, observeerden we een ietwat vreemde les ‘social environment’ waarin mister Bert geslaagde en levensechte imitaties van dierengeluiden neerzette, tot grote hilariteit van zijn leerlingen. Na een blitsbezoek aan de compound van Camille en Bert, zetten we de terugtocht in. We maakten nog een kleine tussenstop in een craft market, waar we ons volledig lieten gaan en volop souvenirs insloegen. Thuisblijvers, verwacht jullie maar aan enkele prachtige cadeaus!

Donderdagavond was de langverwachte ‘Belgian night’ in de compound van Leentje en Jolien. Marie, Anso, Mick, Jeroen, Peter en Lotte schoven met hooggespannen verwachtingen hun voeten onder tafel om een gigantische schaal lang gemiste frietjes met kip te verorberen. Het was nog nooit zo stil geweest aan tafel, en toch was het een erg gezellig avondje. Alle kinderen waren op hun paasbest gekleed en haalden hun charmes boven om aan die bende tubabs te bewijzen dat hun ‘sisters’ niet gelogen hadden toen ze vertelden hoe schattig ze waren. De ster van de avond was Basecu, de drie maanden oude baby die hier elk toekomstig moeder- en vaderhart sneller doet slaan.


10 maart 2010

Toen we vlak voor ons vertrek vorig blogbericht wilden posten, bleek er geen elektriciteit te zijn. Dat gebeurt hier wel geregeld, dus kleven we er gewoon dit stukje bij.

We hebben er een heel geslaagd weekend op zitten. Zaterdagmorgen vertrokken we nog voor zonsopgang Banjul om daar de overvolle ferry te nemen richting Barra. Wie heaven on earth wil bereiken, moet er blijkbaar wel die grote oversteek voor over hebben. Op het eiland aangekomen genoten we van de rust, hangmatten, zon, zee (met net iets stevigere golven dan we aankonden) en het overheerlijke eten. In de namiddag trokken we erop uit richting enkele dorpjes. Daarvoor doorkruisten we eerst de hele mangrove, en opnieuw schudden we ontelbare handen. Die avond genoten we nog lang na rond een zelfgemaakt kampvuur op het strand.

Op zondagmorgen werden we wakker met niets dan de stilte. Na een ietwat bizar ontbijt (de mieren zaten in het brood gebakken) maakten we ons alweer op voor een fikse wandeling. Het kostte ons 3 uur, maar uiteindelijk slaagden we er toch in de grens met Senegal over te steken en ook een stukje van dat prachtland te verkennen. Het smaakte duidelijk naar meer, de verwachtingen voor onze laatste week zijn dan ook hoog gespannen! Na een late lunch zetten we de terugtocht in, en mits de nodige tegenslagen konden we tegen middernacht opnieuw in ons vertrouwde bedje kruipen. It was nice!

Naast enkele ‘gewone’ schooldagen, zit ook de generale repetitie voor de langverwachte Marching Day erop. ‘Slechts’ 12 scholen deden mee, maar tegen alle verwachtingen in gaf het gemarcheer ons toch een kleine kick. Teacher Astu (Leentje) en teacher Hadi (Jolien) animeerden de kinderen met de backward march en enkele competitieve kreten, terwijl teacher Marie als enige tubablerares haar bende Swallow-kleuters volledig de baas kon. Ondertussen hield Ann-Sophie in haar eentje de allerkleinsten van de red class bezig, voor hen is het marcheren nog net iets te moeilijk. Nu onze Afrikaanse klederdracht ook helemaal klaar is, zien we komende donderdag volledig zitten! Om de lange wachttijd voor dit blogbericht goed te maken, zullen we dan ook ons best doen jullie snel van een verslag te voorzien…

Maandag had de president op het laatste moment als ‘School Holiday’ uitgeroepen. Geen school dus, maar een echte dag vakantie konden we het toch ook niet noemen. We trokken naar Banjul, de hoofdstad, om ons visum te verlengen voor de komende 5 weken. Bij de dienst immigratie aangekomen, vielen we haast achterover toen we de wachtrij zagen. De mensen stonden meters ver op straat, uiteraard middenin de brandende zon. De moed zonk ons eventjes in de schoenen, tot we via een achterpoortje werden binnen geloodst en de rij in 1 klap uit het zicht verdween. Een dik uur later stonden we weer op straat, een wettige verblijfsvergunning voor de komende 5 weken in de handen. Voor een keertje waren we blij ‘tubabs’ (=blanken) te zijn.

Hoewel we nog elke dag compleet uitgeteld huiswaarts keren, beginnen we op school ook vooruitgang te zien. Met heel veel moeite zijn de kinderen soms al eens stil te krijgen, al is dat maximum voor 5 minuten. We leren hen liedjes en proberen geleidelijk aan nieuwigheden te introduceren, zodat ze niet overrompeld worden. Nu we stilletjes ook de namen van onze leerlingen beginnen te kennen, zijn we volledig klaar voor de volgende stageweek!
Naast de lessen zijn we volop aan het oefenen voor ‘Marching Day’. Op 6 maart trekken 84 kleuterscholen naar het stadium, waar ze vertegenwoordigd zullen worden door marcherende kinderen. Omdat dat blijkbaar nogal wat kijklustigen lokt, moet het marcheren piekfijn in orde zijn. Hoewel het best eenvoudig lijkt, is het alles behalve een simpele taak om zo’n 80 kleuters in nette rijen het left-right-left-right-ritme te laten volgen. Zowel in The Swallow als Nyodema wordt dan ook elke dag intens geoefend. We geloven in een goede afloop!

Een van de hoogtepunten van de week was het ietwat decadente maar toch erg gezellige etentje in de guesthouse woensdagavond. Omdat Gonda ons donderdag zou verlaten, hadden Lotte, Peter en Jeroen kosten nog moeite gespaard om een overheerlijke barbecue op poten te stellen. We aperitiefden met een glaasje schuimwijn, deden ons te goed aan aardappelen met lookboter, gegrilde vis en koude groentjes en smulden achteraf zelfs van een gastronomische appeltaart. Je zal ons nooit horen klagen over de magnifieke Gambiaanse rijstschotels, maar niemand kon ontkennen dat dit westerse etentje voor een welkome afwisseling zorgde.

Jammergenoeg, blijken we –hoe jong en in form we ook zijn- niet helemaal gespaard te blijven van lichamelijke kwaaltjes. Dit weekend heeft Bert noodgedwongen een nacht in het ziekenhuis doorgebracht, verpleegster Camille week niet van zijn zijde. Eventjes werd voor malaria gevreesd, alle symptomen wezen in die richting, maar gelukkig was het ‘maar’ een zware infectie. Alsof dat niet genoeg was, mocht ook Leentje op donderdag naar het ziekenhuis trekken om een pijnlijke antibiotica-injectie. Vrijdag en zaterdag moest ze nog eens door diezelfde hel, en hopelijk kunnen we daarna allemaal de 2e helft van ons avontuur kerngezond voortzetten!

Wist je dat… onze trouwste fans zich al afvroegen waar het volgende nieuws bleef, vandaar dat we hier terug zijn.

Wist je dat… we deze week slechts drie dagen moesten lesgeven, aangezien het donderdag ‘Independance day’ was. Zo kregen we nu al een welverdiend verlengd weekend.

Wist je dat… we op onze vrije dag genoten van een rustdagje aan het strand. Camille en Bert, die nu wat vroeger bij ons waren, vergezelden ons.

Wist je dat… we ondertussen allemaal in het bezit zijn van een professionele jembee en dat we hopen dat we die bij onze terugkomst ook professioneel zullen kunnen bespelen.

Wist je dat… we ons voor de tweede keer aan dezelfde steen stootten en Jolien, Leentje, Camille en Bert alweer een rood kleurtje aan de dag overhouden. Marie en Anso waren de enige die er deze keer wisten aan te ontsnappen, maar Marie had de vorige keer dan ook wel een dubbele portie gekregen.

Wist je dat… het lesgeven hier zeker niet onderschat mag worden. Het zijn hele zware dagen, maar moeilijk gaat ook! Bovendien houden we wel van een beetje uitdaging 

Wist je dat… we helemaal weg zijn van de markt in Serrekunda, waar we ons niet laten doen door de mensen die ons de mooie dingen in hun kraampjes voor veel te hoge prijzen proberen aan te smeren. Zo deden we al een paar mooie aankopen, zoals een kruidenstamper, juwelen, Afrikaanse stoffen en schalen.

Wist je dat… Leentje en Jolien op dinsdagochtend twee verdrinkende kakkerlakken gevonden hebben in de douche, en heldhaftige Leentje ze wist te vangen.

Wist je dat… Anso zaterdagmorgen wakker werd met een spin in haar muskietennet en dat Jeroen deze keer de grote held was.

Wist je dat… Anso en Marie nog steeds overheerlijk eten voorgeschoteld krijgen van Maurice, de kok van de guesthouse en Leentje en Jolien van hun Gambiaanse mama in de compound.

Wist je dat… we al volleerde helpers zijn in het kiten met Peter, de grote broer van Anso en Marie.

Wist je dat… Leentje en Lotte op ‘Independance day’ samen naar Banjul trokken om er de president in levende lijve te zien.

Wist je dat… Mick, de zevende student voor dit jaar, ondertussen ook gearriveerd is in de guesthouse. Hij zal ook les geven in The Swallow, dit in de oranje klas (niveau 5-6).

Wist je dat… we hier in Gambia ook lekkere chocolade-bananencake kunnen maken.

Wist je dat… Jeroen ons eigenlijk al een beetje beu is, omdat we voor zoveel leven zorgen in het huis. Mopje!

Wist je dat… onze mama, Gonda, donderdag alweer weg is en we haar zullen missen. Gelukkig hebben we dit weekend nog samen kunnen genieten van een stranddagje.

Wist je dat… Leentje en Marie zaterdag stevig gevochten hebben en beiden de boom niet hadden zien aankomen…

Wist je dat… Jolien en Leentje zich op hun vrije dag in ware Artsen-zonder-grenzen-stijl naar de compound van een leerling begaven om zijn gewonde voetje te verzorgen. Met succes!

Wist je dat… Camille en Bert ook een blog hebben die interessant is om te volgen: Bertencamille.reismee.nl

Wist je dat… er nu al drie weken voorbij zijn en dat de tijd voor ons eigenlijk een beetje te snel gaat.

Op zondag konden we de onvermijdelijke splitsing niet langer uit de weg gaan. Leentje en Jolien trokken zwaarbeladen richting de compound van teacher Mariama. Dat we daar hartelijk welkom waren wisten we wel al, maar het was toch met veel spijt in het hart dat we de luxe van de guesthouse, Marie, Anso en de daar gemaakte vrienden achterlieten.
Ondertussen kunnen we ons al volledig met ‘de verhuis’ verzoenen. We voelen ons helemaal thuis bij onze nieuwe Gambiaanse familie! Teacher Mariama, onze Afrikaanse mama, verwent ons constant met ‘juices’ en ijsjes, en gooit tijdens de lunch steevast de grootste stukjes vlees naar onze kant van de schaal. De kleine broertjes en zusjes zorgen op elk moment van de dag voor leven in de brouwerij, en onze grote broers beschermen ons als echte bodyguards.

Op maandag trokken Jolien en Leentje, elk met een zusje dat ons de weg kon wijzen aan de hand, richting ‘Nyodema Nursery School’. Ondertussen hebben we al 5 dagen op deze school achter de rug, en stonden we meer dan één keer per dag perplex.

Leentje staat bij teacher Kadijitou die les geeft aan de allerkleinste kleutertjes van ‘nursery 1’. Ze is een echte ‘big momma’ met wulpse heupen en een klok van een stem. Er wordt heel vaak gezongen en gedanst op de opzwepende Afrikaanse tonen. Ook hier moeten de kinderen het alfabet en de kleuren afdreunenen, maar de kindjes zijn ook superlief en kennen Leentje sinds gisteren als teacher Astu. Vandaag was er zelf een mini-Gambiaantje in het klasje, van amper 3 maanden oud. Leentje werd meteen tot mama gekroond, een collega-leerkracht bood aan papa te spelen .

Jolien staat dan weer bij de oudste kinderen in ‘nursery 5’. In klas zitten 45 6 a 7-jarigen die soms met zijn tweeën een stoel delen, want veel ruimte is er niet. Het grootste deel van de schooldag dreunen deze kinderen klassikaal rekensommen, zinnen, gedichtjes en liedjes op. Er is een groot tekort aan materialen en ruimte, en bovendien vallen de zwakkere kinderen meest l genadeloos uit de boot.

Marie en Anso maakten deze week hun eerste volledige week mee in The Swallow waar ze ook hun ogen uitkeken. Vandaag was wel een ander soort dag, want op vrijdag zijn er workshops voor alle leeftijden door elkaar, gevolgd met de uitvoering van hun project voor de hele school.

Anso staat bij de kleinsten, niveau 1-2, waar ze al reeds beginnen met schrijven aan de hand van de fat cat methode. Ze dreunen de woorden de hele tijd op, zodat ze tegen het einde van de week het woord kunnen herkennen.

Niveau 3-4 is dan weer voor Marie, waar ze ook volgens dezelfde fat cat methode werken en dus dezelfde woorden opdreunen met de bedoeling deze niet alleen te kunnen herkennen, maar ook te kunnen schrijven op het einde van de week. Ze kunnen al tellen tot 100, maar kunnen wel nog niet optellen.

Tot slot nog eventjes vermelden dat we ons uiterste best doen om ons volledig in de Gambiaanse cultuur te integreren. We beantwoorden ondertussen automatisch de begroetingen op straat, en wensen elke voorbijganger spontaan een fijne dag. In de compound eten we met onze handen uit 1 grote schaal, alsof we niet eens meer weten wat bestek is. Leentje doorstond zelfs een zes uur durende marteling om vlechtjes in haar Europese lokken te laten leggen. Respect!

Na twee dagen radiostilte hier nog wat nieuws.

Gisteren bezochten we de compound waar Leentje en Jolien de resterende 7 weken zullen logeren. Alle bewoners waren er heel vriendelijk, en de kamer zag er dik in orde uit. We zien het dus volledig zitten om er morgen met pak en zak heen te trekken!

Vandaag deden we het wat kalmpjes aan, met alle gevolgen van dien. Naiëve Afrika-amateurs als we zijn, dachten we dat we na een weekje in Gambia de middagzon wel konden verdragen. Van kop tot teen ingesmeerd met factor 50 en met flessen water, zonnebrillen en –hoedjes in de aanslag waagden we ons aan een zonnebad. De gevolgen bleven natuurlijk niet uit, na een dag vol appelflauwtes en pijnlijke schouders/voeten/hals moesten we toch de reisapotheek induiken op zoek naar verkoelend zalfje, dat ons hopelijk zal helpen om een pijnlijke nacht door te komen.

Dit dieptepunt staat echter in schril contrast met de leukste 3 uren van de dag: Jembe-les. Samen met Peter, Lotte en Jeroen, de beheerders van de guesthouse, hadden we een leraar geregeld die duidelijk van wanten wist. De bloedsporen op zijn Jembe en pleisters aan zijn handen waren het ultieme bewijs van het enthousiasme en de overgave waarmee hij zijn vak uitoefent. Ook onze handpalmen en vingers kregen het zwaar te verduren, maar stoer als we zijn gaven we uiteraard geen kik en trommelden we er lustig op los. De Afrikaanse ritmes schalden volop door de buurt, en wij waren na afloop zo into Jembe, dat we unaniem besloten ons er een aan te schaffen. Zo kunnen jullie thuisblijvers binnen 2 kleine maanden ook genieten van de Afrikaanse vibes.

Deze morgen trokken we vol enthousiasme richting The Swallow, om daar een dagje te observeren. Ann-Sophie en Marie gingen naar het klasje waar ze de komende 6 weken zelf les zullen geven, en Leentje en Jolien kregen ook elk een klas toegewezen. The Swallow is een school die tegen de vastegeroeste tradities durft in te gaan om nieuwe en modernere didactieken toe te passen. Toch stonden we soms echt versteld van wat we te zien kregen, de gevreesde cultuurshock kreeg ons dan toch te pakken. In deze klassen is het het grootste deel van de dag pure chaos. Er is onvoldoende materiaal, de kinderen zijn voortdurend afgeleid en werken soms urenlang aan éénzelfde rekensommetje. De leerkrachten stellen alles in het werk om hun leerlingen iets bij te brengen, maar dat is duidelijk niet vanzelfsprekend. En dan is dit nog één van de betere en meest welgestelde scholen uit de streek… De komende stage zal het in elk geval niet aan uitdaging ontbreken!

Omdat ‘little Fatou’ ons gisteren zo wist te bekoren trokken we na schooltijd naar de compound van Mariama, de schoolkokkin, die ons had uitgenodigd om haar familie te ontmoetten. Wij hadden een gezellig onderonsje verwacht, maar dat was duidelijk een understatement. We werden hartelijk ontvangen en aan onnoemelijk veel mensen voorgesteld, ‘family’ is hier immers niet beperkt tot enkel wat broers en zussen. Ettelijke handen werden geschud, baby’s ons in de armen geduwd (waarop de moeders ze vol vertrouwen voor enkele uren bij ons achterlieten), drank en eten in overvloed ons onder de neus geschoven en stapels foto’s doorgegeven. Alles werd in het werk gesteld om ons welkom te heten, hoe ‘weinig’ deze mensen ook bleken te bezitten. Weigeren was geen optie, we konden enkel vriendelijk bedanken. Toen de taxi ons uren later kwam ophalen, kwamen alle kinderen uit de buurt op straat om ons uit te wuiven, handjes te schudden door het raampje en –als waren we filmsterren- achter de auto aan te lopen.

In de hoop dat de Gambiaanse internetverbindingen ons dit keer wat gunstiger gezind zijn, proberen we vanavond ook nog enkele foto’s op deze blog te plaatsen. Jullie aan het thuisfront hoeven zich zeker niet geremd te voelen om af en toe iets te laten horen! Nu we elk ons Gambiaanse nummer hebben weten we dat het slechts een kwestie van tijd is voor jullie onze cellphones plat sms-en, het internet gaat traag maar werkt, en wie wat tijd over heeft kan ook altijd een briefje schijven.
Ons adres:
Naam
P.O. BOX 3414
Serrekunda
The Gambia
Onze nummers:
Ann-Sophie: +2207444387
Leentje: +2207444390
Jolien: +2207444396
Marie: +2207638058

Veel liefs,

Mariama, Marcellina, Astumbak en Hadi (Jaja, we kregen onze Afrikaanse namen)

Onze derde dag is ook al voorbij, de tijd gaat echt heel vlug…
Gisteren zijn we de apen en de krokodillen gaan bezoeken samen met Paps, hij is onze gids hier zorgt heel goed voor ons. Daarna zijn we naar het strand gewandeld, waar we heel wat mooie schelpen vonden. Plots moesten we door het water, maar Paps had gewone schoenen aan, dus hebben Anso en Leentje hem gedragen over het water! ’s Avonds zijn we met Paps meegegaan, we zijn naar een lokale dansgroep gaan kijken en ja natuurlijk hebben we ook zelf moeten meedoen. Dat was lachen, wat stonden wij daar te klungelen vergeleken met hen… Op de terugweg had Leentje het geluk van begeleid te worden naar huis, hij zei: ‘your name is so sweet as sugar in my mouth!’ Jaja, Leentje heeft hier al touch ze!
Vandaag zijn we heel vroeg opgestaan om naar de markt te gaan, om 7u stipt moesten we aan The Swallow staan voor Paps, om 7u10 deed niemand open… Om 7u30 was Paps eindelijk wakker, we hadden kennisgemaakt met ‘the african time’. Samen met Mariama hebben we eten uitgekozen voor The Swallow en het dan ook helpen klaarmaken. Het was shou, rijst met een saus van tomaten, bittere tomaten, wortel, aubergine, manjok, aardappel, pompoen en heel veel kruiden. Mmm… dat was lekker! We kregen baby Fatou te zien en waren allemaal direct verliefd, zo’n schattige baby! Daarna zijn we wat gaan rusten op het strand, waar we al heel vlug nieuwe vrienden maakten, iedereen komt dag zeggen en praten, soms leuk, soms vermoeiend…
But it’s nice to be nice, it’s good to be good, you’re part of our family now!

lieve vrienden ons eerste bericht,
we hebben er een goede reis op zitten,
vandaag zijn we voor de eerste keer naar the swallow en nyodema geweest,super gewoon de klasjes helemaal anders maar naturlijk heel hartverwarnend net als het weer hier.
Morgen zijn de krokodillen en de monkeys aan de beurt
verder deze week gaan we naar de moskee, jembe lessen, the beauch,the market en nog zoveel meer de kleine kindjes zijn super lief net als fatou het schoolhoofd van the swallow methaar super lach.
Sorry voor de typfoutjes maar het klavier is helemaal anders dikke zoenen the gambia girls xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx we stellen het goed

KSA Ahoy Vinkt zet ook een actie op touw om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor *The Swalow* . Verdere informatie vind je op facebook => DJs for AFRICA . Deze benefiet zal doorgaan op 19 maart 2010 in de oude jongensschool in Vinkt! Maar er zal natuurlijk nog heel wat meer te doen zijn! Dus allen daarheen, verdere info volgt nog.
Steun dit mooie project, die honderden kinderen de kans geeft op onderwijs :) . Verdere info zal ook volgen op onze website : www.ksaahoyvinkt.be . Vele groetjes Leentje xxx

Hallo iedereen,

Wij zijn vier enthousiaste studenten kleuter- en lager onderwijs die over 3 weken vertrekken naar Gambia.
Daar zullen we lesgeven in 2 schooltjes , Marie en Ann- Sophie gaan naar the Swallow en Leentje en Jolien gaan naar een school in Nyodema. We zijn ongeloofelijk benieuwd naar wat er ons allemaal te wachten staat! Maar we houden jullie op de hoogte.

Dat het maar rap 31 januari is! ;)