Op woensdag was het –nog meer dan gewoonlijk- erg moeilijk om iets met de kinderen aan te vangen. Er hing iets in de lucht, zoveel was zeker. Ook de leerkrachten praatten over niets anders dan Marching Day, en waren duidelijk bloednerveus. Er werd dan ook maar besloten de lessen een uurtje eerder te laten stoppen, zodat de kleuters en hun ouders alle tijd hadden om de uniformen te wassen, passende accessoires op de kop te tikken, en als kers op de taart het haar van de kindjes in orde te brengen.

’s Avonds waren we uitgenodigd op het jaarlijkse ‘camp’ in The Swallow. Normaalgezien enkel voor leerkrachten, maar zelfs de Nyodema-crew en de guesthouse-family waren dit keer van harte welkom. We aten lekker en veel, verkleedden ons volgens thema ‘crazy’ (wegens gebrek aan verkleedkledij werd het een bikini boven onze kleren, maar blijkbaar is dat hier nog origineel) en dansten en zongen rond het kampvuur. Toen het om halftwaalf bedtijd was, konden we echter niet aan de strikte planning van Fatou, de directrice, ontsnappen. Stel je voor dat de leerkrachten er vermoeid zouden uitzien op Marching Day!
Eerlijk gezegd zullen de tubabs hen daar wel wat in hebben teleurgesteld, want de nacht werd erg slapeloos. Op de grond slapen, in een veel te hete kamer en omringd door snurkende teachers, we zijn er blijkbaar niet al te goed tegen bestand.

De volgende morgen was de spanning te snijden. We trokken onze Afrikaanse outfits –in de kleuren van het schooluniform- aan en waren best trots op onszelf. Op school aangekomen stonden alle moeders met hun blinkende kindjes ons op te wachten. Heel eventjes viel onze mond open van verbazing. Jongens en meisjes die normaal zelfs hun neus snuiten in hun vlekkerig schooluniform, droegen nu een smetteloos jurkje of hemdje, witte sokjes en glimmende schoenen. Van overal kwamen de bloemen- en zeepgeurtjes ons tegemoet, maar de kapsels waren toch echt wel het hoogtepunt. De meisjes hadden stuk voor stuk uren stilgezeten om met de meest originele variant op de gebruikelijk vlechtjes te komen opdagen. Pareltjes, linten, schelpen, bloemen, veiligheidsspelden tot zelfs snoepjes prijkten op hun trotse hoofden.

De rit naar het stadium was hilarisch. Bustaxi’s werden nokvol kinderen geladen, met nog enkele teachers erbij gepropt. Ze tellen bleek onmogelijk, maar er moeten er toch zo’n 50 per busje geweest zijn. In het stadium aangekomen (de uniformen werden al wat stoffig en bevlekt), bleken we lang te moeten wachten in de brandende zon. Geen nood, teacher Hadi en Astu animeerden de kinderen met originele varianten op de klassieke marching-pas, terwijl Marie en Ann-Sophie de dorstigen te drinken gaven. Toen het eindelijk zover was, waren de kleutertjes helemaal uitgeput. Toch gaven ze het beste van zichzelf en marcheerden ze enthousiast het hele stadium rond. Iedereen was apetrots, en de tubabs in de tribune (Jeroen en Camille) zagen dat het goed was.
Met halfgescheurde en vettige uniformen, bekraste schoenen en ontbrekende pareltjes in hun kapsels, propten de kinderen zich opnieuw in de bestelwagentjes. Nog lang niet moe, zo bleek uit de liedjes die ze enthousiast zongen. Wij moesten na thuiskomst echter echt wel eventjes bekomen en een liter of 3 water naar binnen spelen om ons vochtgehalte weer op peil te brengen.

Veel recuperatietijd kregen we niet, want we hadden nog een verrassing waar te maken. Terwijl Bert en Camille de laatste hand aan hun valiezen legden en nog enkele souvenirs insloegen, snelden wij naar de supermarkt en terug om de nodige ingrediënten. Zo konden we hen een half uur voor hun vertrek een overheerlijke bananasplit onder de neus schuiven. Nooit eerder genoten ze zo van een ijsje.
Het afscheid zelf was stukken minder. Met een krop in de keel zwaaiden we de taxi uit, en daarna werd het plots erg stil. Het vertrek van Camille en Bert doet ook ons afscheid akelig dichtbij komen. Aangezien hier eeuwig blijven wel een wens maar geen optie is, hebben we dan ook unaniem afgesproken onze 2 laatste weken hier zo mooi mogelijk te maken!