Het voorbije weekend bestond naar ons gevoel uit net iets teveel afscheid nemen, maar we hielden ons sterk. Vrijdag trokken we alle vier met een dubbel gevoel naar school om onze leerlingen te bedanken voor de onvergetelijke tijd. Hoewel de kinderen ons tijdens de les af en toe wel tot de wanhoop dreven, kunnen we ondertussen niets anders dan ze stuk voor stuk doodgraag zien. Ook de collega’s verdienden wel een stevige bedanking voor hun gastvrije onthaal, dus werden ze na schooltijd getrakteerd op een waar koekjesfestijn.

Op zondag was de compound van Jolien en Leentje aan de beurt. We versierden het binnenplein met bloemenslingers en ballonnen, en onze grote broers installeerden zelfs een gigantische muziekinstallatie. Hoewel het uitvallen van de elektriciteit ons af en toe parten speelde slaagde we er na uren bakken toch in alle bewoners en vrienden van een portie wafels en pannekoeken te voorzien. Zowel de kleinste kinderen als de oudste volwassenen gaven zich volledig op de ‘dansvloer’. Het feest was echt geslaagd, maar dat maakte het vertrek er voor Astu en Hadi uiteraard niet gemakkelijker op…

Ons weekend bestond echter niet volledig uit feesten. Ook al zit onze stage er op, er werd nog heel wat gewerkt. Zaterdagmorgen stonden Leentje en Jolien vroeg op om de Nyodema-schoolmuur een nieuw likje verf te geven. Gelukkig kregen ze al snel hulp van Ann-Sopie, Marie, Mick, Jeroen, broer Abdou en collega Alagie, want het werkje viel duidelijk niet te onderschatten. We jaagden er liters verf en ontelbare penselen door, stonden urenlang in de brandende zon, en strompelden uiteindelijk moe gewerkt naar huis. Je hoorde ons echter niet klagen, want het resultaat mag er echt wel zijn! (Al zeggen we het zelf  )

Deze week besloten we het land wat verder te gaan verkennen. We vertrokken in alle vroegte naar Janjanbureh, en hoewel we op een zware tocht voorbereid waren verliep de reis tamelijk vlekkeloos. We wisten een goedkope taxi te regelen en hadden een vlotte Ferryverbinding. De vijf-uur-durende rit in de sevenseat was echter een ander paar mouwen: volledig bedolven onder de trekrugzakken deden we verwoede pogingen eens een andere positie aan te nemen. Alsof de hitte die dag nog niet ondraaglijk genoeg was, deden de warme luchtstromen die uit te ramen kwamen er nog een schepje bovenop. Gelukkig waren wij volledig overdonderd door ‘the real Africa’ dat we doorkruisten: dorre velden, kuddes wilde geiten en alleenstaande strooien hutjes.

In het Camp aangekomen bleken we zelf te overnachten in zo’n hutje, waar de aapjes enthousiast rond drentelden. We bezochten de compound van een gastvrije familie, en vertrouwden –zoals de tradititie dat wil- onze diepste wensen toe aan een stenencirkel. Ook in de Arabische school namen we een kijkje. De volgende dag brachten we maar liefst 10 uren door op het water, in de hoop de nijlpaarden te spotten. Een dag later keerden we uitgeput maar voldaan huiswaarts. De terugrit verliep een stuk sneller, iets wat we alleen maar konden toe juichen.

Dit is ons laatste blogbericht doordat we jammer genoeg zondag terugkeren naar België. We willen iedereen bedanken die wekelijks ons avontuur mee hebben gevolgd op deze blog. Wij hebben allemaal een prachtige tijd in Gambia beleefd. Hopelijk hebben we jullie een stukje kunnen laten meegenieten van dit prachtige land….

We zullen het kleine landje Gambia enorm missen!