Maandag had de president op het laatste moment als ‘School Holiday’ uitgeroepen. Geen school dus, maar een echte dag vakantie konden we het toch ook niet noemen. We trokken naar Banjul, de hoofdstad, om ons visum te verlengen voor de komende 5 weken. Bij de dienst immigratie aangekomen, vielen we haast achterover toen we de wachtrij zagen. De mensen stonden meters ver op straat, uiteraard middenin de brandende zon. De moed zonk ons eventjes in de schoenen, tot we via een achterpoortje werden binnen geloodst en de rij in 1 klap uit het zicht verdween. Een dik uur later stonden we weer op straat, een wettige verblijfsvergunning voor de komende 5 weken in de handen. Voor een keertje waren we blij ‘tubabs’ (=blanken) te zijn.

Hoewel we nog elke dag compleet uitgeteld huiswaarts keren, beginnen we op school ook vooruitgang te zien. Met heel veel moeite zijn de kinderen soms al eens stil te krijgen, al is dat maximum voor 5 minuten. We leren hen liedjes en proberen geleidelijk aan nieuwigheden te introduceren, zodat ze niet overrompeld worden. Nu we stilletjes ook de namen van onze leerlingen beginnen te kennen, zijn we volledig klaar voor de volgende stageweek!
Naast de lessen zijn we volop aan het oefenen voor ‘Marching Day’. Op 6 maart trekken 84 kleuterscholen naar het stadium, waar ze vertegenwoordigd zullen worden door marcherende kinderen. Omdat dat blijkbaar nogal wat kijklustigen lokt, moet het marcheren piekfijn in orde zijn. Hoewel het best eenvoudig lijkt, is het alles behalve een simpele taak om zo’n 80 kleuters in nette rijen het left-right-left-right-ritme te laten volgen. Zowel in The Swallow als Nyodema wordt dan ook elke dag intens geoefend. We geloven in een goede afloop!

Een van de hoogtepunten van de week was het ietwat decadente maar toch erg gezellige etentje in de guesthouse woensdagavond. Omdat Gonda ons donderdag zou verlaten, hadden Lotte, Peter en Jeroen kosten nog moeite gespaard om een overheerlijke barbecue op poten te stellen. We aperitiefden met een glaasje schuimwijn, deden ons te goed aan aardappelen met lookboter, gegrilde vis en koude groentjes en smulden achteraf zelfs van een gastronomische appeltaart. Je zal ons nooit horen klagen over de magnifieke Gambiaanse rijstschotels, maar niemand kon ontkennen dat dit westerse etentje voor een welkome afwisseling zorgde.

Jammergenoeg, blijken we –hoe jong en in form we ook zijn- niet helemaal gespaard te blijven van lichamelijke kwaaltjes. Dit weekend heeft Bert noodgedwongen een nacht in het ziekenhuis doorgebracht, verpleegster Camille week niet van zijn zijde. Eventjes werd voor malaria gevreesd, alle symptomen wezen in die richting, maar gelukkig was het ‘maar’ een zware infectie. Alsof dat niet genoeg was, mocht ook Leentje op donderdag naar het ziekenhuis trekken om een pijnlijke antibiotica-injectie. Vrijdag en zaterdag moest ze nog eens door diezelfde hel, en hopelijk kunnen we daarna allemaal de 2e helft van ons avontuur kerngezond voortzetten!