Maandag had de president op het laatste moment als ‘School Holiday’ uitgeroepen. Geen school dus, maar een echte dag vakantie konden we het toch ook niet noemen. We trokken naar Banjul, de hoofdstad, om ons visum te verlengen voor de komende 5 weken. Bij de dienst immigratie aangekomen, vielen we haast achterover toen we de wachtrij zagen. De mensen stonden meters ver op straat, uiteraard middenin de brandende zon. De moed zonk ons eventjes in de schoenen, tot we via een achterpoortje werden binnen geloodst en de rij in 1 klap uit het zicht verdween. Een dik uur later stonden we weer op straat, een wettige verblijfsvergunning voor de komende 5 weken in de handen. Voor een keertje waren we blij ‘tubabs’ (=blanken) te zijn.

Hoewel we nog elke dag compleet uitgeteld huiswaarts keren, beginnen we op school ook vooruitgang te zien. Met heel veel moeite zijn de kinderen soms al eens stil te krijgen, al is dat maximum voor 5 minuten. We leren hen liedjes en proberen geleidelijk aan nieuwigheden te introduceren, zodat ze niet overrompeld worden. Nu we stilletjes ook de namen van onze leerlingen beginnen te kennen, zijn we volledig klaar voor de volgende stageweek!
Naast de lessen zijn we volop aan het oefenen voor ‘Marching Day’. Op 6 maart trekken 84 kleuterscholen naar het stadium, waar ze vertegenwoordigd zullen worden door marcherende kinderen. Omdat dat blijkbaar nogal wat kijklustigen lokt, moet het marcheren piekfijn in orde zijn. Hoewel het best eenvoudig lijkt, is het alles behalve een simpele taak om zo’n 80 kleuters in nette rijen het left-right-left-right-ritme te laten volgen. Zowel in The Swallow als Nyodema wordt dan ook elke dag intens geoefend. We geloven in een goede afloop!

Een van de hoogtepunten van de week was het ietwat decadente maar toch erg gezellige etentje in de guesthouse woensdagavond. Omdat Gonda ons donderdag zou verlaten, hadden Lotte, Peter en Jeroen kosten nog moeite gespaard om een overheerlijke barbecue op poten te stellen. We aperitiefden met een glaasje schuimwijn, deden ons te goed aan aardappelen met lookboter, gegrilde vis en koude groentjes en smulden achteraf zelfs van een gastronomische appeltaart. Je zal ons nooit horen klagen over de magnifieke Gambiaanse rijstschotels, maar niemand kon ontkennen dat dit westerse etentje voor een welkome afwisseling zorgde.

Jammergenoeg, blijken we –hoe jong en in form we ook zijn- niet helemaal gespaard te blijven van lichamelijke kwaaltjes. Dit weekend heeft Bert noodgedwongen een nacht in het ziekenhuis doorgebracht, verpleegster Camille week niet van zijn zijde. Eventjes werd voor malaria gevreesd, alle symptomen wezen in die richting, maar gelukkig was het ‘maar’ een zware infectie. Alsof dat niet genoeg was, mocht ook Leentje op donderdag naar het ziekenhuis trekken om een pijnlijke antibiotica-injectie. Vrijdag en zaterdag moest ze nog eens door diezelfde hel, en hopelijk kunnen we daarna allemaal de 2e helft van ons avontuur kerngezond voortzetten!

Wist je dat… onze trouwste fans zich al afvroegen waar het volgende nieuws bleef, vandaar dat we hier terug zijn.

Wist je dat… we deze week slechts drie dagen moesten lesgeven, aangezien het donderdag ‘Independance day’ was. Zo kregen we nu al een welverdiend verlengd weekend.

Wist je dat… we op onze vrije dag genoten van een rustdagje aan het strand. Camille en Bert, die nu wat vroeger bij ons waren, vergezelden ons.

Wist je dat… we ondertussen allemaal in het bezit zijn van een professionele jembee en dat we hopen dat we die bij onze terugkomst ook professioneel zullen kunnen bespelen.

Wist je dat… we ons voor de tweede keer aan dezelfde steen stootten en Jolien, Leentje, Camille en Bert alweer een rood kleurtje aan de dag overhouden. Marie en Anso waren de enige die er deze keer wisten aan te ontsnappen, maar Marie had de vorige keer dan ook wel een dubbele portie gekregen.

Wist je dat… het lesgeven hier zeker niet onderschat mag worden. Het zijn hele zware dagen, maar moeilijk gaat ook! Bovendien houden we wel van een beetje uitdaging 

Wist je dat… we helemaal weg zijn van de markt in Serrekunda, waar we ons niet laten doen door de mensen die ons de mooie dingen in hun kraampjes voor veel te hoge prijzen proberen aan te smeren. Zo deden we al een paar mooie aankopen, zoals een kruidenstamper, juwelen, Afrikaanse stoffen en schalen.

Wist je dat… Leentje en Jolien op dinsdagochtend twee verdrinkende kakkerlakken gevonden hebben in de douche, en heldhaftige Leentje ze wist te vangen.

Wist je dat… Anso zaterdagmorgen wakker werd met een spin in haar muskietennet en dat Jeroen deze keer de grote held was.

Wist je dat… Anso en Marie nog steeds overheerlijk eten voorgeschoteld krijgen van Maurice, de kok van de guesthouse en Leentje en Jolien van hun Gambiaanse mama in de compound.

Wist je dat… we al volleerde helpers zijn in het kiten met Peter, de grote broer van Anso en Marie.

Wist je dat… Leentje en Lotte op ‘Independance day’ samen naar Banjul trokken om er de president in levende lijve te zien.

Wist je dat… Mick, de zevende student voor dit jaar, ondertussen ook gearriveerd is in de guesthouse. Hij zal ook les geven in The Swallow, dit in de oranje klas (niveau 5-6).

Wist je dat… we hier in Gambia ook lekkere chocolade-bananencake kunnen maken.

Wist je dat… Jeroen ons eigenlijk al een beetje beu is, omdat we voor zoveel leven zorgen in het huis. Mopje!

Wist je dat… onze mama, Gonda, donderdag alweer weg is en we haar zullen missen. Gelukkig hebben we dit weekend nog samen kunnen genieten van een stranddagje.

Wist je dat… Leentje en Marie zaterdag stevig gevochten hebben en beiden de boom niet hadden zien aankomen…

Wist je dat… Jolien en Leentje zich op hun vrije dag in ware Artsen-zonder-grenzen-stijl naar de compound van een leerling begaven om zijn gewonde voetje te verzorgen. Met succes!

Wist je dat… Camille en Bert ook een blog hebben die interessant is om te volgen: Bertencamille.reismee.nl

Wist je dat… er nu al drie weken voorbij zijn en dat de tijd voor ons eigenlijk een beetje te snel gaat.

Op zondag konden we de onvermijdelijke splitsing niet langer uit de weg gaan. Leentje en Jolien trokken zwaarbeladen richting de compound van teacher Mariama. Dat we daar hartelijk welkom waren wisten we wel al, maar het was toch met veel spijt in het hart dat we de luxe van de guesthouse, Marie, Anso en de daar gemaakte vrienden achterlieten.
Ondertussen kunnen we ons al volledig met ‘de verhuis’ verzoenen. We voelen ons helemaal thuis bij onze nieuwe Gambiaanse familie! Teacher Mariama, onze Afrikaanse mama, verwent ons constant met ‘juices’ en ijsjes, en gooit tijdens de lunch steevast de grootste stukjes vlees naar onze kant van de schaal. De kleine broertjes en zusjes zorgen op elk moment van de dag voor leven in de brouwerij, en onze grote broers beschermen ons als echte bodyguards.

Op maandag trokken Jolien en Leentje, elk met een zusje dat ons de weg kon wijzen aan de hand, richting ‘Nyodema Nursery School’. Ondertussen hebben we al 5 dagen op deze school achter de rug, en stonden we meer dan één keer per dag perplex.

Leentje staat bij teacher Kadijitou die les geeft aan de allerkleinste kleutertjes van ‘nursery 1’. Ze is een echte ‘big momma’ met wulpse heupen en een klok van een stem. Er wordt heel vaak gezongen en gedanst op de opzwepende Afrikaanse tonen. Ook hier moeten de kinderen het alfabet en de kleuren afdreunenen, maar de kindjes zijn ook superlief en kennen Leentje sinds gisteren als teacher Astu. Vandaag was er zelf een mini-Gambiaantje in het klasje, van amper 3 maanden oud. Leentje werd meteen tot mama gekroond, een collega-leerkracht bood aan papa te spelen .

Jolien staat dan weer bij de oudste kinderen in ‘nursery 5’. In klas zitten 45 6 a 7-jarigen die soms met zijn tweeën een stoel delen, want veel ruimte is er niet. Het grootste deel van de schooldag dreunen deze kinderen klassikaal rekensommen, zinnen, gedichtjes en liedjes op. Er is een groot tekort aan materialen en ruimte, en bovendien vallen de zwakkere kinderen meest l genadeloos uit de boot.

Marie en Anso maakten deze week hun eerste volledige week mee in The Swallow waar ze ook hun ogen uitkeken. Vandaag was wel een ander soort dag, want op vrijdag zijn er workshops voor alle leeftijden door elkaar, gevolgd met de uitvoering van hun project voor de hele school.

Anso staat bij de kleinsten, niveau 1-2, waar ze al reeds beginnen met schrijven aan de hand van de fat cat methode. Ze dreunen de woorden de hele tijd op, zodat ze tegen het einde van de week het woord kunnen herkennen.

Niveau 3-4 is dan weer voor Marie, waar ze ook volgens dezelfde fat cat methode werken en dus dezelfde woorden opdreunen met de bedoeling deze niet alleen te kunnen herkennen, maar ook te kunnen schrijven op het einde van de week. Ze kunnen al tellen tot 100, maar kunnen wel nog niet optellen.

Tot slot nog eventjes vermelden dat we ons uiterste best doen om ons volledig in de Gambiaanse cultuur te integreren. We beantwoorden ondertussen automatisch de begroetingen op straat, en wensen elke voorbijganger spontaan een fijne dag. In de compound eten we met onze handen uit 1 grote schaal, alsof we niet eens meer weten wat bestek is. Leentje doorstond zelfs een zes uur durende marteling om vlechtjes in haar Europese lokken te laten leggen. Respect!

Na twee dagen radiostilte hier nog wat nieuws.

Gisteren bezochten we de compound waar Leentje en Jolien de resterende 7 weken zullen logeren. Alle bewoners waren er heel vriendelijk, en de kamer zag er dik in orde uit. We zien het dus volledig zitten om er morgen met pak en zak heen te trekken!

Vandaag deden we het wat kalmpjes aan, met alle gevolgen van dien. Naiëve Afrika-amateurs als we zijn, dachten we dat we na een weekje in Gambia de middagzon wel konden verdragen. Van kop tot teen ingesmeerd met factor 50 en met flessen water, zonnebrillen en –hoedjes in de aanslag waagden we ons aan een zonnebad. De gevolgen bleven natuurlijk niet uit, na een dag vol appelflauwtes en pijnlijke schouders/voeten/hals moesten we toch de reisapotheek induiken op zoek naar verkoelend zalfje, dat ons hopelijk zal helpen om een pijnlijke nacht door te komen.

Dit dieptepunt staat echter in schril contrast met de leukste 3 uren van de dag: Jembe-les. Samen met Peter, Lotte en Jeroen, de beheerders van de guesthouse, hadden we een leraar geregeld die duidelijk van wanten wist. De bloedsporen op zijn Jembe en pleisters aan zijn handen waren het ultieme bewijs van het enthousiasme en de overgave waarmee hij zijn vak uitoefent. Ook onze handpalmen en vingers kregen het zwaar te verduren, maar stoer als we zijn gaven we uiteraard geen kik en trommelden we er lustig op los. De Afrikaanse ritmes schalden volop door de buurt, en wij waren na afloop zo into Jembe, dat we unaniem besloten ons er een aan te schaffen. Zo kunnen jullie thuisblijvers binnen 2 kleine maanden ook genieten van de Afrikaanse vibes.